26 maj, dzień matki, ale co ważniejsze w tym roku – dzień wyborów do Parlamentu Europejskiego. Idę do urny. Jak w każde wybory. Spełniam swój obywatelski obowiązek jak ponad 40% obywateli. Jednak tym razem jest trochę inaczej. Tym razem po raz pierwszy idę z pewnością i zdecydowaniem na kogo chcę zagłosować, komu kibicuję i z nadzieją, że mój głos coś zmieni.
No to podsumujmy, wiem na kogo głosować, chcę głosować, mam nadzieję na lepszą wizję tworu jakim jest Europa. I może to właśnie ta nadzieja mnie zwiodła. Być może to właśnie przez nią nic się nie zmieni. Chociaż spokojnie, poczekajmy. Co do większych zmian i tak wszystko okaże się dopiero na przełomie października i listopada. Póki co wszystko po staremu. Prawda?
Własnie niekoniecznie. Gdy o 21:00 wszyscy zobaczyliśmy wyniki Exit Polls, duża część z nas powiedziała sobie wewnętrzne “Ojaciebaton”. Był to moment zdziwienia, strachu i bezradności. Tak, oczywiście mówię na swoim przykładzie, potwierdzili mi to następnego dnia moi znajomi, nie mówię w takim razie tylko o sobie. Z czym są te reakcje związane? Z pewnością z chęcią oraz potrzebą zmian. Jednak jak pokazały wybory… prawie większość Polaków tej zmiany nie potrzebuje.
Nie wiem czy jest to dobra dla mnie sytuacja. Wolałbym, żeby Europa dążyła do jeszcze większego zjednoczenia ze sobą, niż stracenia większości partnerów. Zaczynamy od Brexitu, a w tle słyszymy już o kolejnych wymysłach polityków. Ja jako młody obywatel Unii Europejskiej od siebie mogę tylko zacytować Paul’a-Henri’ego Spaak’a, który odrzucając plan Fouchet’a powiedział:
Przyszła Europa musi być Europą ponadnarodową.
Z tym cytatem Was zostawię. Zastanówcie się przy kawie, czy rzeczywiście do tego dążymy. Co tak właściwie każdy z nas chce od Unii Europejskiej.
Dla ciekawych jeszcze dodam link do ostatecznych wyników wyborów do Parlamentu Europejskiego w roku pańskim 2019. Liczę, że niedługo coś z tym zrobimy.
